Reizende Reporters Thilini Scherpenzeel (verslaggever) en Rachelle Stoffels (fotograaf).
Grenzen van het menselijk leven
Het programmaonderdeel van Aubrey de Grey in de Zuiderkerk beloofde ons meer te vertellen over hoe er een einde gemaakt kan worden aan ouderdom. Een interessant onderzoek, met name gezien de recente ontwikkelingen op het gebied van een euthanasiewet. Afgelopen woensdag werd bekendgemaakt dat het kabinet het mogelijk wil maken dat mensen met een 'voltooid leven' onder begeleiding van een stervenshulpverlener en met behulp van medicijnen hun leven kunnen beëindigen.
Je zou je kunnen afvragen in hoeverre er behoefte is aan een wereld waarin iedereen duizend wordt, maar volgens De Grey is zo’n wereld niet ondenkbaar.
Foto Rachelle Stoffels
Aubrey de Grey (een bijzondere achternaam voor een gerontoloog), voorstander van levensverlenging, weet in ieder geval het antwoord op de vraag: hoe verslaan we ouderdom? De Grey ziet ouder worden als een opstapeling van beschadigingen aan het lichaam en als iets dat voorkomen zou moeten, en beter nog, kán worden. De huidige gezondheidszorg is erop ingesteld om in te grijpen wanneer er reeds sprake is van beschadigingen. Echter, er moet eerder ingegrepen worden. Je zou kunnen zeggen dat het lichaam vergelijkbaar is met een vintage auto. De levensduur van de auto is zeer beperkt, maar door specifiek onderhoud kun je ervoor zorgen dat de levensduur enorm verlengd wordt. Hoewel een eeuwig leven een prettig vooruitzicht lijkt, komen er ook vele vragen en praktische bezwaren op, met als belangrijkste vraag: is er wel behoefte aan eeuwig leven? Er kwamen ook veel andere vragen en twijfels naar boven bij mij. Niet alleen vanwege de ingewikkelde theorie waardoor het voor een typische alfa totaal ging duizelen, maar ook omdat de inzichten die De Grey besprak voor mij nieuw waren. Kortom: missie geslaagd. Ik ga eens nadenken of ik ouder dan 100 zou willen worden…
Foto Rachelle Stoffels
Foto Rachelle Stoffels
Foto Rachelle Stoffels
Migratie en integratie
De eerste en de derde lezing die ik volgde hadden een bijzondere overeenkomst. De eerste lezing werd verzorgd door Kariann Akemi Yokota, universitair hoofddocent Amerikaanse geschiedenis aan de Universiteit van Colorado Denver en de derde lezing werd verzorgd door de essayist van de Maand van de Geschiedenis, Fidan Ekiz. Beide vrouwen concludeerden dat in het geval van migratie zowel het ‘ontvangende land’ als de persoon die immigreert aan het werk moeten. Kariann Akemi Yokota omschrijft migratie dan ook als een dialoog. Migratie is zeker geen eenrichtingsverkeer waar het ontvangende land een opvoed- en beschavingstaak heeft.
Yokota sprak over massamigratie in de VS en de geschiedenis daarvan en stelde dat de manier hoe een land tegen immigranten aankijkt, veel zegt over hoe zeker de bevolking zich op dat moment voelt. Een mooie stelling die stof tot nadenken biedt, gezien de huidige ontwikkelingen in Nederland. Voor mij een mooie verklaring, maar zeker geen excuus.
Foto Rachelle Stoffels
Ook Fidan vertelt over deze taken. Haar ouders emigreerden op jonge leeftijd van Turkije naar Nederland. Als gastarbeiders waren zij niet van plan in Nederland te blijven. De Nederlanders waren vriendelijk en tolerant. Echter, vandaag de dag is deze tolerantie omgeslagen. Fidans vader wordt niet langer gegroet door zijn buurman. Maar werd de situatie destijds niet te rooskleurig gezien? Waren de Nederlanders niet gewoon onverschillig, de gastarbeiders bleven immers niet voor altijd. En waren haar ouders niet ook onverschillig en deden zij geen moeite om de Nederlandse taal te leren? Ze bleven immers niet voor altijd. Oftewel, de integratie van haar ouders is mislukt en Fidan concludeert dat zowel de ontvangende, als de binnenkomende partij het verziekt heeft. Niet vanwege de gewijzigde plannen, maar doordat de dialoog die Yokota beschrijft toentertijd niet aangegaan werd.
Foto Rachelle Stoffels
Foto Rachelle Stoffels
Yokota stelde dat ‘history can help you understand contemporary problems’ en dat is zeker wat de lezingen van de twee vrouwen over migratie deden. Maar nog belangrijker: het leerde ons vandaag ook een belangrijke les voor de toekomst.
Het grote Amsterdam dat tegenwoordig meer en meer uitpuilt van de toeristen, was even het podium voor een festival dat, ondanks de verschillende locaties, klein maar fijn aanvoelt. Juist de verschillende locaties zorgen voor de charme van het festival. Je zou het heen en weer lopen als vervelend kunnen ervaren, maar ik vond het juist erg prettig. Bovendien is een loopje een goede opfrisser. De kleinschalige locaties waar ik vandaag ben geweest, zorgen ervoor dat de sfeer intiem is. Met name de rode zaal van het Compagnietheater straalt intimiteit uit. Een ontroerde Fidan (én ontroerd publiek) is hiervan het bewijs. Het uitverkochte Brainwash 2016 laat zien dat er behoefte is aan dit soort festivals!
Foto Rachelle Stoffels
Foto Rachelle Stoffels
Foto Rachelle Stoffels
Bekijk de foto's op Flickr.
Bekijk ook het programma van de Nacht van de Geschiedenis op 29 oktober in het Rijksmuseum.