Ik kadreer haar zo

#1

Dankjewel lief meisje.
Je ziet er prachtig uit.
Hoe lang heb je de pose voor ons vastgehouden? Arme meid.
Het zal niet lekker liggen, maar we zijn je dankbaar. Je bent een lieverd.
De pose is geslaagd en het plaatje is een succes. Je schilderij hangt in de grote zaal!
We zullen naar je kijken.

#2

Mooie jurk, trouwens. Prachtig hoor, die plooien zo. Als ik een plekje mocht kiezen in je grote gewaad zou ik me in je flubbermouw nestelen, die levenloos langs je heupen valt. Het is net een leuke lange appelflap. We moeten iets doen aan de afwezigheid van warme lichaamsvulling in jouw satijnen bladerdeeg.

#3

Sorry, dat ik zo direct ben. Als kijker doe ik natuurlijk vooral wat ik hoor te doen en dat is verlangen naar je buidelzak. Kan jij me dat lekkere stukje geborgenheid in je mouwtje bieden?
Schatje.
Ik wil een kamer van je kleren maken.
Ik wil muren van zijde en onder je oksel leven.
Ik wil een vloerkleed maken van je tenue en ik wil erop liggen. Ik wil op je liggen.

#4

Je bent een buidelzak en

ik wil in je zitten.

#5

Onverstaanbaar en binnensmonds murmel je ons nog wat woorden toe die we niet verstaan. Het maakt ook niet uit. Niemand weet wat je hebt gezegd, maar je ogen zeggen me genoeg. Meisje in het pakje.
Misschien laat je ons straks wel je schouders zien.
Een kimono bestaat alleen maar om die uiteindelijk uit te kunnen trekken toch?

#6

Je bent een flinke lap zijde met daarop twee donkere ogen die me genegen aankijken. Ik kan je niet verstaan, maar je ogen vragen me of je voor me mag zweten. Tuurlijk, schatje. Zeg het dan meteen. Sorry, je verstaat me natuurlijk niet. Als je het me nou gewoon had kunnen vragen. Maar je ogen zeggen alles.
Wij hebben geen woorden nodig he, moppie. Doe je ding maar uit.
Mijn naam is trouwens Tom.

Of Ewart.
Of Berend.
Of Sander.
Of Florian.
Of Mark.
Of Felix.
Of Bas.
Of Abel.
Of Roderick.
Of Freek.
Of Geert.
Of Karel.
Of Storm.
Of Vincent.

Of Dick.

Maar dat begrijp je natuurlijk ook allemaal niet.

Ik vertel het je toch.

Ik ging een keer op date met het meisje in de kimono. Tenminste, ze had geen kimono aan, maar haar lange zwarte haren en haar grote bruine onschuldige ogen gaven me het gevoel dat ze het meisje in de witte kimono had kúnnen zijn. Ze was bij mij, maar ze was vooral hier ver vandaan. Ze was datgene dat ik nog niet had gehad, met ogen net zo groot en bruin als die van jou. Ik heb altijd al willen trouwen met een vrouw in een witte kimono.
Misschien begon dat bij jou, moppie.

Je hebt prachtige ogen. Maar dat versta je natuurlijk niet.

Kiriko Mechanicus (1995) is culinair historicus en schrijver. Ze schrijft verhalen over al datgene dat we als mensen in onze mond stoppen (tomaten, woorden, lichaamsdelen etc.). Naast schrijven maakt Kiriko documentaires, theater, podcasts, gastronomische kunst, geeft ze workshops over culinaire geschiedenis, is ze modefotograaf, schikt ze bloemen en ontwikkelt ze nieuwe gerechten. Ze wordt het gelukkigst wanneer al deze elementen allemaal tegelijkertijd samenkomen.