Door: Mike Harmsen
Foto's: Barbara Kerkhof
Desondanks denken Liza de Bie (helaas vandaag niet aanwezig) en Marlies Verda dat je juist op deze momenten beseft wat je nog wel hebt en wat jou gelukkig maakt. Dat is de reden dat het ze, in combinatie met de rondleiding gegeven door Jan Heuseveldt (een oud leraar en verteller van prachtige persoonlijke verhalen), het kunsthistorische project Onder de Modder hebben opgezet.
Tijdens dit kunstproject maak je met waskrijt een felgekleurde tekening, waarbij je de kleuren kiest die jou blij maken, tot vervolgens de symbolische Watersnoodramp zich voltrekt. De tekeningen raken verborgen onder een “modder” van zwarte plakkaatverf, waarna je vervolgens zelf de “modder” symbolisch schoonmaakt door de plakkaatverf weg te krassen en wederom een tekening maakt waar je gelukkig van wordt.
Het doel was om met een grotendeels (jong)volwassen publiek te spelen met de tegenstelling tussen geluk en verdriet, vertelt Marlies mij. Gisteren bleek echter dat vooral jonge kinderen (4-8 jaar) op de activiteit afkwamen. ‘Je kunt daardoor wat minder de diepte in, maar kinderen weten heel goed wat hen gelukkig maakt.’ Zegt Marlies. Zeker doordat ze eerst een korte film hebben gezien over hoe een meisje van tien jaar oud de Watersnoodramp beleefde. Ook vandaag blijken alleen jonge kinderen mee te willen doen aan de creatieve workshop. ‘Volwassenen hebben toch een soort gêne.’ Concludeert Marlies.
Dit houdt haar echter zeker niet tegen om vol enthousiasme aan de slag te gaan met de kinderen. Het aspect verdriet zal ze dan wat minder benadrukken. De kinderen gaan ijverig aan het werk. Eén meisje is van plan haar hond te tekenen, een Goldendoedel, een andere meisje tekent groot het woord: ‘Friends’, met symbolisch getekende poppetjes erboven, terwijl een jongetje roept: ‘Ik wou een bank maken, maar ojee het is een pizza-oven geworden!’ Na een klein uur krijten, schilderen en krassen vertrekken de kinderen weer trots met hun ouders mee het museum in.
De Watersnoodramp was destructief en zorgde voor levenslange trauma’s bij hen die het meemaakten, toch focussen Liza, Marlies en Jan zich erop de kleine momenten van geluk uit te lichten. Dit kan door verhalen over een gered paard, of een geredde baby en het kan ook zeer goed door een kunstzinnig project als dit, waar je weer beseft wat je nu echt gelukkig maakt. Het is een mooie gedachte dat wellicht ook de slachtoffers van deze zestig jaar oude ramp na afloop misschien toch nog een beetje geluk konden vinden. ‘Geluk zit in heel kleine dingen.’ Zong Herman Finkers ooit, en dat is denk ik wel waar.
Kijk voor meer foto's van deze dag op onze Flickrpagina.
